nieuws

We waren die dag terug gekomen voor Meneer Smirnov. Hij was degene die Grigori Perelman voor het laatst gesproken had, zo hadden we van Meneer Vershik vernomen. Als er iemand was die ons meer kon vertellen over Grisha, dan was hij het. Ik had Meneer Vershik die ochtend nog gebeld vanuit het hostel: “You only have few minutes to speak to Mister Smirnov. You can ask for Mister Lotkin to introduce you to him”. Toen hoorde ik een andere telefoon over gaan in zijn kamer: “Sorry Il

We waren er voor de wetenschap, maar toen iemand riep dat we ook iets aan sightseeing moesten doen sprak niemand dat tegen. We wisten niet of we ooit terug zouden keren naar deze stad. Daarom liepen we die middag naar de Kerk van de Wederopstanding van Jezus Christus. Die was tevens het dichtst in de buurt van het Steklov instituut en lag dus op de route. De lucht was strakblauw. Daar staken de bollen van de kerk mooi tegen af. Daarom maakten we een aantal foto’s, steeds een

Ik had een reusachtig monumentaal pand verwacht, maar de top van de Russische wetenschap bleek zich schuil te houden achter een haast onzichtbare, smalle, bruine deur. Misschien omdat wiskundigen nu eenmaal niet gevonden wilden worden. Ze in alle stilte en rust werken aan oplossingen voor problemen die niemand snapt en dat liever zo houden. Of misschien omdat hun gebouwen niet worden gespekt door de Russische staatskas. In elk geval, ik was zowat aan het 'Steklov, Institute

Het had ons anderhalf uur in de auto naar het vliegveld, Drie kwartier in de rij bij balie 64, Een half uur wachten voor de gate, Twee en een half uur in het vliegtuig, Vijftien minuten zoeken naar een pinautomaat, Drie keer “nee” verkopen aan een louche taxi chauffeur, Een half uur in een busje vol Russen dat naar drank stonk, Veertig minuten lopen naar het hostel met een te zware koffer, Een half glas water, Vijf discussies over vorm en inhoud, Drie wellicht bruikbare films