kerk van de wederopstanding van jezus christus
We waren er voor de wetenschap, maar toen iemand riep dat we ook iets aan sightseeing moesten doen sprak niemand dat tegen. We wisten niet of we ooit terug zouden keren naar deze stad. Daarom liepen we die middag naar de Kerk van de Wederopstanding van Jezus Christus. Die was tevens het dichtst in de buurt van het Steklov instituut en lag dus op de route. De lucht was strakblauw. Daar staken de bollen van de kerk mooi tegen af. Daarom maakten we een aantal foto’s, steeds een ander gezicht voor de kerk. Ook liepen we er een rondje omheen. Zo konden we de kerk ook steeds vanuit een andere hoek op de foto zetten. We waren tevreden over het geschoten materiaal.
Toen we aan de achterkant van de kerk aankwamen, zagen we een enorme mensenmassa. Lonne sprak het vermoeden uit dat het hier een populair marktje betrof. Toen we het marktje naderden bleken er alleen geen kraampjes te staan. Lonne’s vermoeden bleek niet correct. Op het plein stonden politiebusjes en de mensen droegen geen tasjes maar enorme spandoeken.“Het is een demonstratie,” concludeerde een van ons. Zonder dat we het in de gaten hadden waren we, gedreven door onze nieuwsgierigheid, middenin de demonstratie terecht gekomen. De mensenmassa stuwde ons voort. Ongewild demonstreerde we mee vóór of tégen iets.
De camera bleef draaien. Nu we er toch waren, moesten we dit ook maar vastleggen. Plots hoorde ik een stem in mijn oor “Where are you from?” Ik zag niet wie dit vroeg omdat ik nog steeds werd voortgestuwd door de massa. Weer de stem “Are you reporters?” Ik vond dat even een lastige vraag zo middenin die stoet. Ja, we waren wel een soort reporters, maar nee, niet speciaal voor deze demonstratie. Bovendien zag ik nog steeds niet wie er bij de stem hoorde. “No,” riep ik toen maar, dat leek mij het veiligste antwoord. We waren immers in Rusland, daar hebben ze het niet zo op reporters vermoedde ik. Ik werd aan mijn arm naar de zijkant getrokken. Voor mij stond een klein meisje, ze leek nog heel jong. “Where are you from?” vroeg ze weer. Ze had blauwgroene ogen en best een lief gezicht. “From Holland,” antwoordde ik en ik voelde mij daar om een of andere reden ineens heel lomp bij. We stonden nu met z’n drieën op een rijtje tegenover het kleine meisje. Toen stak ze van wal: ze vond het heel erg jammer dat wij Europeanen zo’n vertekend beeld hadden van Rusland. Onze media waren absoluut niet objectief. De hele kwestie met Oekraïne werd door de Europese media volledig verkeerd geïnterpreteerd. Het Krim was niet bezet. De soldaten waren daar alleen ter bescherming. Toen ging ze nog even door over de anti-homo wet. Dat kleine meisje is een wolf in schaapskleren dacht ik. Ik weet niet hoe ik daarbij keek. Ze sloot af met: “You poor Europeans” en ik zag dat ze het meende want ze keek ons vol medelijden aan met die blauwgroene ogen. Daar stonden we dan, met z’n drieën op een rijtje. Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden. Toen het kleine meisje zich tot mij richtte en zei: “Why do you look so cynical?” wist ik dat dat niet gelukt was.
De dagen erna was het even gedaan met het sightseeing.